Uwaga! Napad!

Zamiast wziąć się za czytanie Małego księcia i pisanie jedenastego rozdziału Fatum, to ja znowu czytam jakieś głupstwa. 

Chyba jednak zostanę Filippą Eilhart. 

Jestem pieprzoną masochistką. Może jestem córką Mietczyńskiego... Hm...

Chyba każdy spotkał się z opkami, które z Balladyną Słowackiego mają całkiem sporo wspólnego. Są równie posrane albo równie złe (Tak, jestem Team Mickiewicz. Wolę mniejsze zło).

Pieprzony katar. 

A więc. Napad. A może raczej napaść na tle seksualnym. Nieważne, jeden pies. Ważne jest to, jak bardzo schematyczne to jest. Zjadłabym coś, czekajcie. 

*piętnaście minut później*

Dobra, jestem. Na czym to ja... A, już wiem. Powiem tak, głupota ludzka granic nie zna. Jeżeli kobieta zostaje napastowana w opowiadaniu (A dlaczego nie facet? Chyba trzeba będzie to kiedyś zmienić... Ale póki co Fatum się pisze, więc... he he), to zawsze to jest jakiś typ, którego znała ze szkoły i on chciał ją kiedyś bzyknąć. A że ona mu dupy nie dała to się mściii... teraz żałuję, że to nie film i nie mogę wstawić kręcącego się po całym ekranie Jacka Hyde'a z Pisieńciu Fejsów Szarego. Ale dobra. Wracajmy do streszczenia. Ten typo z byłej szkoły głównej bohaterki zaczyna ją obmacywać. Rzuciłabym jakiś seksistowski żarcik, ale... boję się zgłoszenia mnie do supportu. A kiedy zaczyna jej się dobierać do majtek, to nagle pojawia się książę na białym koniu (z dużym koniem), który ratuje ją przed złym Hyde'em... randomowym typem... Ronem w większości fanfików o Dramione... och, wiecie, o co chodzi. 

I teraz mam pytanie: nie można tego jakoś... no nie wiem, zmienić? Na przykład może być to jakiś randomowy gwałciciel, niekoniecznie osoba, którą bohaterka zna. Nikt jej nie musi ratować, może uratować się sama, a jak już ktoś ją ratuje, to niech będzie to jakiś inny typek, a nie jej laluś. No ludzie. 

Do zobaczenia, dzieciaczki.